April
April 2011
Het laatste bezoek aan “ons weeshuis” van dit jaar.
Dit hadden jullie nog van ons te goed.
Het heeft even geduurd om een aantal redenen, hadden een virus binnengehaald.
Op de laatste dag voor ons vertrek de computer gelukkig weer gemaakt , maar had toen geen tijd om te schrijven.
Eenmaal thuis was er zoveel te vertellen, alleen van de laatste keer konden we geen goed overzicht geven, het tolde nog steeds in ons hoofd.
Op zaterdag zijn we samen met Pak Freddy en Ibu Emma naar ons weeshuis gegaan voor de laatste keer dit jaar en het laatste geld te geven.!!!!!
Het welkom was weer hartverwarmend.
Eerst moesten we mee naar de nieuwe keuken/eetkamer, jammer genoeg niet klaar, maar de wanden afgesmeerd en een betonvloer erin.
Binnen hing aan de wand een spandoek van 1m. bij 1m. met een prachtige tekst, 
Dit is natuurlijk voor alle donateurs bedoeld, ook al staan alleen onze namen erop.
Als je daar dan staat schieten wel de tranen in je ogen kan ik jullie verzekeren, de kinderen schrokken daar een beetje van en dachten in eerste instantie dat het niet goed was.
Later begrepen ze dat het bij Frits en mij vreugde tranen waren.
Wat een verrassing!
De kinderen hadden die ochtend allemaal nog harder gewerkt om hun taken klaar te hebben voordat wij kwamen, dus iedereen was aanwezig op een paar kleintjes na die nog naar school waren.
Ibu Ari (de Engelse lerares) was er ook en nu merkten we al wat voor invloed zij op de kinderen heeft.
Een groot aantal vroeg ons in het Engels, wanneer wij weer naar Nederland gingen en hoelang het vliegen was enz. enz.
Als er één iets vroeg en het ging niet helemaal goed, werd er niet meer gelachen, maar probeerden ze elkaar te helpen.
Allemaal willen ze volgend jaar als wij/jullie komen Engels kunnen spreken.
Zo ging de tijd snel voorbij.
Toen we om een uur of 4 afscheid wilden nemen werd ons gevraagd nog te blijven, want er zou een feestmaal gekookt worden!
Een uurtje later moesten we naar binnen en aan de grote tafel plaats nemen, de borden waren al opgeschept met witte rijst, voor iedereen een beetje noedels, gebakken eieren (voor ons) en een soort groenten.
Ze hadden ook gekookte aardappels (hooguit 5 min.!) en kroepoek van aardappels gemaakt, want dat eten wij in Nederland!!
Eerst werd er gezongen voor Krishna, een Hindoe god, daarna werd er door elk kind een stukje “gebed” uitgesproken, waarin alle sponsors bedankt werden, een goede gezondheid toegewenst en voor ons een goede terugvlucht.
Toen nam pak Ketut het woord, in het Bahasa bedankte hij iedereen uit Belanda (Nederland) die de bedden, de kamar -mandi en de keuken hadden gegeven.
Ook al was het niet helemaal klaar, ze zijn er dolblij mee en hopen dat het volgend jaar afgemaakt kan worden.
Het ging na elk woord gepaard met een grote snik en de tranen biggelden langs zijn gezicht, zo hadden we hem nog nooit gezien.
Het is op Bali ook niet gebruikelijk om te huilen bij blije of erge gebeurtenissen, ze blijven bij heel veel dingen alleen maar erg gelaten.
Daarna bedankte hij ook nog in het Engels, hij had ’s middags aan pak Freddy gevraagd of het goed was wat hij had opgeschreven en een paar keer voorgelezen aan hem.
Dit bracht bij ons natuurlijk weer een snik partij teweeg, ook Ibu Ari, Ibu Emma en pak Freddy hielden het nu niet meer droog.
Na pak Ketut kwam Wyanti , een meisje van 17 jaar uit Java en heeft alleen nog een grootmoeder daar.
Zij vertelde dat, net voordat wij kwamen, ze er over gedacht had om te stoppen met school en terug te gaan naar Java om daar op de rijstvelden te gaan werken om zo haar oma te ondersteunen.
Mede door ons, zag ze nu in dat haar school afmaken en dan werk zoeken haar veel verder kan brengen en daardoor beter voor haar grootmoeder kan zorgen.
Na Wyanti kwam Dewi, ook een meisje van 17 jaar, zij gaat nu zeker haar school afmaken en dan terug naar haar dorp om daar de armste mensen te helpen, ze heeft nu gezien hoe belangrijk dat kan zijn.
Daarna heeft Gedé, een jongen van 16 jaar, namens alle kinderen verteld dat ze heerlijk slapen op de bedden en matrassen en erg blij zijn met de mandi kamar en de nieuwe keuken,
Ze kunnen daar straks met z’n allen in de eetzaal zitten en het is er licht en fris.
Dit alles was zo bijzonder, dat het niemand uitmaakte dat het eten koud was.
Als klap op de vuurpijl had pak Ketut nog een kado voor ons.
Van cement, waar de keuken en de badkamers mee gebouwd zijn, hebben een aantal kinderen een beeldje voor ons gemaakt 
Toen ze ermee klaar waren vonden ze het wel op Frits en mij lijken!
Het was een onvergetelijke dag.
Nadat de kinderen nog gezongen en wij gedanst hadden, zijn we met pijn in ons hart weggegaan.
Eén ding is wel zeker, we gaan terug en maken (hopelijk met hulp van jullie) een leefbaar huis voor deze kinderen en hopen dat ze een betere toekomst tegemoet gaan.
Dat verdienen ze echt.
Frits en Diana.